Persoonlijk verhaal

Er was eens lang geleden

 

Een vrouw die werd uitgenodigd tijdens een open dag van een opleiding om haar droom of wens tegen haar buurman/vrouw te vertellen.

 

Die vrouw dacht och deze mensen zie ik nooit meer laat ik er maar eens lekker op los fantaseren. Dus ze vertelde: “Ik droom ervan om een wandelcoach te worden”. Later op de terugreis vertelde ze het aan haar vriendin moet je horen wat ik vertelde ”ik word wandelcoach” bestaat dat eigenlijk wel?

 

Deze vrouw besloot de opleiding te gaan volgen en vergat vervolgens haar droom. Op het einde van de opleiding was er nog eens de uitnodiging om hardop te dromen.

 

Gezeten voor de groep begon deze vrouw hardop te dromen.

Ik vertelde dat ik graag onze schuur wilde verbouwen om daar te gaan coachen o.a. als wandelcoach. Ik zou mensen verder helpen op hun levenspad ondersteunt door een omgeving waar het fijn is om te zijn. Er zouden veel ramen in komen zodat het licht zou zijn en je het water zou kunnen zien. Ik zou mijn gasten ontvangen met een mooi muziekje en zou ze vervolgens even alleen laten, zodat ze aan de omgeving konden wennen en ik thee zou gaan zetten.

Vervolgens vertelde ik tot mijn eigen grote verbazing dat ik eerst nog de gordijntjes voor de boomhut van ons zoontje zou moeten maken voor we met de verbouwing zouden kunnen beginnen.

 

Inmiddels na veel werkzaamheden, vervolgopleidingen en hulp van velen is mijn droom gerealiseerd. De schuur is verbouwd, ik werk als zelfstandige coach voor particulieren en bedrijven in een ruimte waar ik iedere keer als ik binnen stap gelukkig wordt en waar de mensen die binnen komen zich ontspannen. Soms is er zachte muziek maar meestal hoor je in de stilte de vogels zingen. De kachel verwarmt de mensen en de ruimte. Dat er voor de bezoeker altijd een kaarsje brandt dat had ik niet gedroomd.

 

Ik wilde je dit graag laten weten om je te inspireren.

 

Wie weet heb jij ook een droom, ga ervoor en vertrouw erop.

 

Dromen doen.

 

Lia de Bont,

Augustus 2019.

 

Het bovenstaande heb ik inmiddels 10 jaar geleden geschreven. Het kaarsje brand nog altijd om de bezoeker te verwelkomen. Er is veel veranderd en er is veel hetzelfde gebleven. Gebeurtenissen met grote impact in mijn leven en in levens om mij heen hebben levenservaringen met verdriet en vreugde gebracht.

 

De boomhut staat inmiddels alweer een paar jaar leeg omdat zoonlief is uitgevlogen.

 

Mijn verlangen tot ontwikkelen heeft erin geresulteerd dat ik LVSC geregistreerd ben als erkend supervisor en SKJ geregistreerd als jeugd en gezinsprofessional.

 

Ik heb vele teams mogen begeleiden in hun professionele ontwikkeling d.m.v. teamontwikkeling en teambuilding, met als thema, samenwerking en communicatie en transitie. Met het grotere doel zelforganisatie en eigenaarschap.

D.m.v. supervisie en intervisie heb ik mijn bijdrage kunnen leveren aan de diversen bedrijven en professionals.

 

De particulieren die het afgelopen jaar Molenpad hebben bezocht kwamen met heel diversen vraagstukken. Ik ben me ook meer bewust geworden waarom de diversiteit aan begeleidingsvormen zo goed bij mij past. De afwisseling maakt dat ik verrassende verbindingen kan maken zodat het een creatief ontwikkelings -proces blijft.

 

In de afgelopen 10 jaar zijn er veel wandelingen georganiseerd. Eerst maandelijks en maanwandelingen en later de vier seizoens- wandelingen met diversen thema’s. Ook ontstond er “de droomboom” naast het Molenpad vanuit het verlangen iets verrassends te kunnen bieden aan toevallige voorbijgangers tijdens mijn vakantie. Dat het niet alleen toevallige voorbijgangers zouden zijn maar dat er mensen van heinde en ver naar toekomen om herhaaldelijk een lintje op te hangen om hun wens/droom kenbaar te maken dat had ik dan weer niet bedacht.

 

Lia de Bont